ကိုယ်ဆောက်တဲ့ အိမ်
 |
| DR. LEE ROBERSON |
ဗိသုကာပညာ လေ့လာဖို့ နယူးယော့မြို့ကို ရောက်လာတဲ့
လူငယ်တယောက်၊ နောက်တော့ ဆောက်လုပ်ရေး ကန်ထရိုက်တယောက် ဖြစ်လာပြီး
နှစ်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ ဒေါ်လာ သန်းချီ ရလာတယ်။
လမ်းပေါ်မှာ အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ အဖိုးကြီးတယောက်ကို တွေ့တယ်။ နယူးယော့မြို့ကို ရောက်ခါစမှာ သူ့ကို ကူညီဖူးတဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းဆိုတာ သတိပြုမိသွားတယ်။ “ဟယ်လို၊ ဂျွန်း။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ ဘယ်မှာနေလဲ?”
အဖိုးကြီးက ပြန်ဖြေတယ်။
“ခင်ဗျား အမျိုးသမီးရော ရှိသေလား?”
“ရှိတယ်။”
“ကောင်းပြီ။ မနက်ဖြန် ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် လာတွေ့မယ်။”
နောက်တနေ့ညမှာတော့ သူဟာ အခန်းငယ်လေးတခုမှာ ထိုင်ရင်း အဖိုးကြီးနဲ့ သူ့ဇနီးကို စကားပြောတယ်။ သူတို့ အခြေအနေကို လေ့လာမိပြီးတဲ့နောက်၊ “ခင်ဗျား၊ အရက်ဖြတ်၊ ဖဲကစားတာဖြတ်၊ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ ရိုးရိုးသားသား နေမယ်။ ခင်ဗျား မိန်းမကိုလည်း ဂရုစိုက်မယ်ဆိုရင်၊ ဝင်ငွေ ရအောင် လုပ်ပေးမယ်။”
ဂျွန် သဘောတူတယ်။
“မနက်ဖြန် ကျွန်တော့ ရုံးခန်းကို လာပါ။ အလုပ်ပေမယ်။” လို့ လူငယ်က ဆိုတယ်။
နောက်တနေ့မှာ ရုံးခန်းကို အဖိုးကြီး ရောက်လာတယ်။ လူငယ်က အိမ်ပုံစံနဲ့ အတိုင်းအတာတွေ ပေးပြီး မြို့စွန် ရပ်ကွက်လေးမှာ ဆောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။
မိတ်ဆွေ အဖိုးကြီးကို “ကျွန်တော့အတွက် ဒီအချိုးအစားအတိုင်း အိမ်တလုံး ဆောက်ပေးပါ။ ကျသင့်သလောက် ပေးပါမယ်။ ငွေကို ဘဏ်မှာ ခင်ဗျားနာမည်နဲ့ ထည့်ပေးမယ်။ ကုန်ကျစရိတ် တွက်လိုက်ပါ။ ခင်ဗျားကို လစာပေးမယ်။ အိမ်ဆောက်လို့ ပြီးရင် ကျွန်တော့ကို ပြောပါ။”
အဖိုးကြီးက အိမ်ဆောက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရင်လိုပဲ အကျင့်က မကောင်းဘူး။ လိမ်တယ်။ အပေါစား ပစ္စည်းတွေ သုံးတယ်။ ဒေါ်လာရာနဲ့ချီပြီး ခိုးတယ်။
အိမ်ပြီးချိန်မှာ အိမ်အပ်ဖို့ အကြောင်းကြားတယ်။ လူငယ်က “ကျွန်တော် ဒီည ခင်ဗျားအိမ်ကို လာမယ်” လို့ ပြောလိုက်တယ်။
အဲဒီညမှာ လူငယ်ဟာ အဖိုးကြီး လင်မယားနဲ့ စကားပြောတယ်။ “မိတ်ဆွေဟောင်းတွေလည်းဖြစ်၊ ကျွန်တော် နယူးယော့ ရောက်ခါစတုန်းက ပိုက်ဆံရအောင် အလုပ်လည်း ပေးခဲ့ဖူးတော့ ဒီအိမ်နဲ့ မြေကွက်ကို လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးချင်တယ်။”
လိမ်ညာထားတဲ့ အဖိုးကြီးဟာ ရှက်သွားပြီး၊ စိတ်ကြေကွဲကာ ငိုပါတော့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ လူငယ်က မေးတဲ့အခါ၊ အဖိုးကြီးက သူ့အပြစ်ဝန်ခံပြီး နောက်ထပ်အခွင့်အရေး ပေးပါဦးလို့ တောင်းပန်တယ်။
လူငယ်က “ဂျွန်း၊ ကျွန်တော် ခွင့်လွှတ်တယ်။ နောက်ထပ် အခွင့်အရေး ပေးပါမယ်။ ခင်ဗျား သင်ခန်းစာ ရလောက်ပြီနဲ့ တူပါတယ်။ ခင်ဗျား လိမ်လို့ ခင်ဗျား ဆောက်တဲ့ အိမ်မှာ ခင်ဗျားနေရမှာကို စိတ်မကောင်းပါဘူး” လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။
ဒီဖြစ်ရပ်ရဲ့ သင်ခန်းစာကတော့ လူဟာ ကိုယ်ဆောက်တဲ့ အိမ်မှာ ကိုယ်နေရတယ် ဆိုတဲ့ အချက်ပါပဲ။ We must live on the houses we build. ဘုရားသခင်က အသက်တာတွေကို တည်ဆောက်ဖို့ ကူညီမစ နေပါတယ်။ ကိုယ်ဘဝကို ဘယ်လို တည်ဆောက်နေသလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားစရာပါ။
(From Dr. Lee Roberson’s sermon “Fear Not!”)
လမ်းပေါ်မှာ အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ အဖိုးကြီးတယောက်ကို တွေ့တယ်။ နယူးယော့မြို့ကို ရောက်ခါစမှာ သူ့ကို ကူညီဖူးတဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းဆိုတာ သတိပြုမိသွားတယ်။ “ဟယ်လို၊ ဂျွန်း။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာလိုက်တာ။ ဘယ်မှာနေလဲ?”
အဖိုးကြီးက ပြန်ဖြေတယ်။
“ခင်ဗျား အမျိုးသမီးရော ရှိသေလား?”
“ရှိတယ်။”
“ကောင်းပြီ။ မနက်ဖြန် ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် လာတွေ့မယ်။”
နောက်တနေ့ညမှာတော့ သူဟာ အခန်းငယ်လေးတခုမှာ ထိုင်ရင်း အဖိုးကြီးနဲ့ သူ့ဇနီးကို စကားပြောတယ်။ သူတို့ အခြေအနေကို လေ့လာမိပြီးတဲ့နောက်၊ “ခင်ဗျား၊ အရက်ဖြတ်၊ ဖဲကစားတာဖြတ်၊ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်၊ ရိုးရိုးသားသား နေမယ်။ ခင်ဗျား မိန်းမကိုလည်း ဂရုစိုက်မယ်ဆိုရင်၊ ဝင်ငွေ ရအောင် လုပ်ပေးမယ်။”
ဂျွန် သဘောတူတယ်။
“မနက်ဖြန် ကျွန်တော့ ရုံးခန်းကို လာပါ။ အလုပ်ပေမယ်။” လို့ လူငယ်က ဆိုတယ်။
နောက်တနေ့မှာ ရုံးခန်းကို အဖိုးကြီး ရောက်လာတယ်။ လူငယ်က အိမ်ပုံစံနဲ့ အတိုင်းအတာတွေ ပေးပြီး မြို့စွန် ရပ်ကွက်လေးမှာ ဆောက်ခိုင်းလိုက်တယ်။
မိတ်ဆွေ အဖိုးကြီးကို “ကျွန်တော့အတွက် ဒီအချိုးအစားအတိုင်း အိမ်တလုံး ဆောက်ပေးပါ။ ကျသင့်သလောက် ပေးပါမယ်။ ငွေကို ဘဏ်မှာ ခင်ဗျားနာမည်နဲ့ ထည့်ပေးမယ်။ ကုန်ကျစရိတ် တွက်လိုက်ပါ။ ခင်ဗျားကို လစာပေးမယ်။ အိမ်ဆောက်လို့ ပြီးရင် ကျွန်တော့ကို ပြောပါ။”
အဖိုးကြီးက အိမ်ဆောက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် အရင်လိုပဲ အကျင့်က မကောင်းဘူး။ လိမ်တယ်။ အပေါစား ပစ္စည်းတွေ သုံးတယ်။ ဒေါ်လာရာနဲ့ချီပြီး ခိုးတယ်။
အိမ်ပြီးချိန်မှာ အိမ်အပ်ဖို့ အကြောင်းကြားတယ်။ လူငယ်က “ကျွန်တော် ဒီည ခင်ဗျားအိမ်ကို လာမယ်” လို့ ပြောလိုက်တယ်။
အဲဒီညမှာ လူငယ်ဟာ အဖိုးကြီး လင်မယားနဲ့ စကားပြောတယ်။ “မိတ်ဆွေဟောင်းတွေလည်းဖြစ်၊ ကျွန်တော် နယူးယော့ ရောက်ခါစတုန်းက ပိုက်ဆံရအောင် အလုပ်လည်း ပေးခဲ့ဖူးတော့ ဒီအိမ်နဲ့ မြေကွက်ကို လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးချင်တယ်။”
လိမ်ညာထားတဲ့ အဖိုးကြီးဟာ ရှက်သွားပြီး၊ စိတ်ကြေကွဲကာ ငိုပါတော့တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲလို့ လူငယ်က မေးတဲ့အခါ၊ အဖိုးကြီးက သူ့အပြစ်ဝန်ခံပြီး နောက်ထပ်အခွင့်အရေး ပေးပါဦးလို့ တောင်းပန်တယ်။
လူငယ်က “ဂျွန်း၊ ကျွန်တော် ခွင့်လွှတ်တယ်။ နောက်ထပ် အခွင့်အရေး ပေးပါမယ်။ ခင်ဗျား သင်ခန်းစာ ရလောက်ပြီနဲ့ တူပါတယ်။ ခင်ဗျား လိမ်လို့ ခင်ဗျား ဆောက်တဲ့ အိမ်မှာ ခင်ဗျားနေရမှာကို စိတ်မကောင်းပါဘူး” လို့ ပြန်ပြောပါတယ်။
ဒီဖြစ်ရပ်ရဲ့ သင်ခန်းစာကတော့ လူဟာ ကိုယ်ဆောက်တဲ့ အိမ်မှာ ကိုယ်နေရတယ် ဆိုတဲ့ အချက်ပါပဲ။ We must live on the houses we build. ဘုရားသခင်က အသက်တာတွေကို တည်ဆောက်ဖို့ ကူညီမစ နေပါတယ်။ ကိုယ်ဘဝကို ဘယ်လို တည်ဆောက်နေသလဲ ဆိုတာ စဉ်းစားစရာပါ။
(From Dr. Lee Roberson’s sermon “Fear Not!”)
No comments:
Post a Comment