အရှို - Asho, my people
လူမျိုးတွေအကြောင်းက
စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်။ ကိုယ့်လူမျိုးရဲ့ သဘာဝကို သိဖို့လိုသလို၊
တခြားလူမျိုးတွေအကြောင်းလည်း များများသိလေ ပိုကောင်းလေပါပဲ။ သိထားတော့
အထင်လွဲတာ၊ နားလည်လွဲတာတွေ မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။ ဘယ်လူမျိုးမှ
ပြီးပြည့်စုံအောင် ကောင်းမွန်တယ် မရှိပေမယ့် အားသာချက်တွေ ရှိတတ်ပါတယ်။
အားနည်းချက်တွေလည်း ရှိကြတာပေါ့။ ကောင်းတာလေးတွေ အတုယူပြီး၊
မကောင်းတာတွေတော့ လိုက် မလုပ်မိဖို့ လိုပါတယ်။
အရှိုတွေအကြောင်းပြောရင်
သတ္တိရှိတယ်၊ သစ္စာရှိတယ် လို့ အသိများကြပါတယ်။ (သတ္တိမရှိ၊ သစ္စာမရှိတဲ့
အရှိုတချို့နဲ့ ကြုံဖူးရင်တော့ ဆောရီးနော်။ 
)
) အခုပြောပြမယ့်
အရှိုတွေရဲ့ မွေးရာပါ သဘာဝ တခုက လောဘ နည်းတယ်။ ရောင့်ရဲတယ်။
အရှိုအများစုဟာ ရောင့်ရဲစွာ နေတတ်ကြတယ်။ (လောဘကြီးတဲ့၊ လူလည်ကျတဲ့
အရှိုတွေနဲ့ ကြုံဖူးရင်တော့ ဆောရီးပါ။ သိတဲ့ချင်းက တယောက်တည်း။
အဲဒီတယောက်နဲ့ အီသွားပြီဆိုရင်လည်း ဆောရီးပါ။)
တခြားလူမျိုးတယောက်ဟာ
အရှိုတယောက်ကို လောဘမကြီးဖို့ ဆုံးမနေမယ်၊ "အလိုကြီး အရနဲ" - "တနေ့
ရွှေဥတလုံး ဥတဲ့ ငန်း" ဆိုတဲ့ အီးဆော့ပ် (အီစွတ်) ပုံပြင်လေး ပြောပြနေမယ်
ဆိုရင် တခုခု မှားနေပြီ၊ something တော့ wrong နေပါပြီ။
အရှိုတွေထဲမှာ အလုပ်လုပ်ပြီး လက်ခ မတောင်းတတ်၊ ဈေး မဆိုတတ်၊ ဈေးမဆိုချင်သူတွေ အများကြီးပါ။
ငယ်ငယ်က
အသက်အရွယ် အတိမ်းမယိမ်း လူငယ်လေး အကြောင်း ကြားဖူးတယ်။ သူ့အသက် ၁၀
နှစ်အရွယ်လောက်ကပေါ့။ အမြဲပျော်ပျော်နေတတ်တဲ့သူဟာ တနေ့တော့ အိမ်ရဲ့
လှေကားပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး မှိုင်နေတယ်။ အိမ်နီးချင်းတွေက "ဟဲ့၊ နင်
ဘာဖြစ်လဲ" လို့ မေးတော့၊ "ပိုက်ဆံကောက်ရလို့၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဘူး။
စိတ်ညစ်နေတာ။" တဲ့။ နေ့တိုင်းပျော်ပျော်နေတတ်သူက ပိုက်ဆံကောက်ရလို့
စိတ်ညစ်သတဲ့။ အဲဒီစိတ်ထားလေး ရှိသူတွေကို ပတ်ဝန်းကျင် အသိုင်းအဝိုင်းနဲ့
ခေတ်စနစ်တွေက ဖျက်ဆီးမပစ်ပါစေနဲ့ လို့ တောင့်တမိပါတယ်။
လူတွေဟာ
စားဝတ်နေရေး ခက်ခဲလာရင် လုယက်၊ ခိုးဆိုး၊ လိမ်လည်၊ အနိုင်ကျင့်တာတွေ
လုပ်မိသွားသူတွေ ရှိတတ်ကြတယ်မဟုတ်လား။ အခုပြောပြမယ့် အဖြစ်အပျက်က
အရှိုလိုပြောရင်၊ အရှိုစကားနားလည်ရင် ဒုက္ခတွေကြားထဲက ရယ်စရာလေးပါ။
ဒီအကြောင်း ကျွန်တော့ကို ငယ်ငယ်တုန်းက ပြောပြသူက တောင်ကုတ်မြို့နယ်၊
ဒုံရွာဇာတိ အန်တီ မိုင်လှတင်ပါ။
တခါက
ဒုံရွာဝန်းကျင်မှာ ဆန်ရှားတဲ့ အချိန်။ (တတိုင်းပြည်လုံး ခက်ခဲနေချိန်
ဖြစ်မယ် ထင်တယ်။) ရွာထဲ ဆင်းရဲတဲ့ အရှိုတယောက်ဟာ ထမင်းဆာတဲ့ ဒဏ်ကို
မခံနိုင်တော့ဘဲ ရွာထဲမှာ ဓါးပြတိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းနဲ့
မျက်နှာကို ပုဆိုးတထည်နဲ့ ဖုံးပြီး ခြုံလိုက်တယ်။ လက်ထဲမှာ
ဓါးတလက်ကိုင်ပြီး တခြားရွာသားအဖြစ် ဟန်ဆောင်ပြီး ဗမာစကားနဲ့
ခြိမ်းခြောက်လိုက်တယ်။ တကယ်တော့ သူက ဗမာစကားလည်း လည်လည်ဝယ်ဝယ် ပြောတတ်တာ
မဟုတ်။
"ဟေ့၊ ငါ ဓါးပြနော်။ မင်းတို့မှာ ပူယော၊ အွန်းဂျွမ် မရှိဘူးလား။"
ဒီအရှိုဓါးပြက ခက်တော့နေပြီ။ ရွှေ၊ ငွေကို ဓါးပြမတိုက်ဘဲ၊ ထမင်းကျန် ဟင်းကျန် မရှိဘူးလား လို့ အရှိုတဝက် ဗမာလို တဝက် နဲ့ မေးနေပြီ။
အိမ်ရှင်က
ရုတ်တရက် ကြောင်သွားတယ်။ ပြီးမှ ဒီဓါးပြဟာ တို့ရွာထဲက အရှိုတယောက်ပဲ လို့
ရိပ်မိသွားတယ်။ အကြောက်ပြေပြီး "ဆွီလို့ လေလို့ အေပါလား။" လို့
ဖြေလိုက်တယ်။ အိမ်ရှင်ကလည်း ပြောသာပြောရတာ ဗမာစကား မကျင်လည်ဘူး။ ("ရှာလို့
ဖွေလို့ စားသွားပါလား။") တဲ့။
အဲဒီတော့ အသစ်စက်စက် ဓါးပြကြီးဟာ အိမ်ရှင်က သူ့ကို အရှိုမှန်း ရိပ်မိတာ သိလိုက်တယ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် နဲနဲတော့ ခြောက်ကြည့်လိုက်တယ်။
"အောင်မယ်၊
ငါကိုများ ချင်း ထင်နေသလား။ ငနာလေး နတူဟာယိုး။" လို့ ဟောက်လိုက်တယ်။
ဟောက်လိုက် မှပဲ "ငနာလေး သေသွားမယ်နော" လို့ မပြောတတ်ဘဲ အရှိုတဝက် "နတူဟာ
ယိုး။" လို့ ကြိမ်းမိသွားတယ်။
အဲဒီတော့မှ လုံးလုံးပေါ်သွားပြီး ဓါးပြ အသစ်စက်စက်ကြီး ထွက်ပြေးသွားရရှာတယ်။
ရောင့်ရဲစိတ်ဟာ ချစ်စရာကောင်းတယ် လို့ ထင်ရင် အဲဒီစိတ်ကလေးကို ဆက်ထိန်းသိမ်းကြစို့။ အတုယူကြပါစို့။
လူတချို့အတွက်တော့
ရောင့်ရဲတဲ့စိတ်ဟာ မွေးရာပါ ဖြစ်တယ်။ သွန်သင်လို့၊ ဆုံးမလို့၊ တရားပြလို့
မဟုတ်ဘူး။ သူ့ပင်ကိုယ် သဘာဝပါ။ ဘုရားပေးတဲ့ လက်ဆောင်ပါ။
